....برای دوستی که امیدوارم بخواند ، خدا غول چراغ جادو نیست

امیدوارم گه گداری به اینجا سر بزنی و اینو بخونی . دوست نداشتم هیچ وقت شرایطی پیش بیاد که بخوام اینا رو بهت بگم . گفتنشون سخته ، چون محکم تر از منی در ایمانت ، و وُسعِت بیشتر از منه ، وسخته آدمی که هنوز وقتش نرسیده که راه بیفته برای یکی مثل تو از راه رفتن حرف بزنه . ولی باید بگم
برای هر آدمی وقت هایی هست که برای یک لحظه ، فقط برای یک لحظه ایمانش شکسته می شه ، و این بدترین اتفاقیه که می تونه توی یه لحظه بیفته ؛ و اتفاقیه که فکر می کنم برای همه ی آدما میفته ، ولی شکستن ایمان یه آدم مؤمن ، حتی برای یه لحظه هم، خرد کننده است برای دیگران ؛ اون شب حرفات خوردم کرد ، همون حرف هایی که خودم زیاد می زنم ، و تا الان یه بغض گذاشته ته گلوم ، از اون بغضایی که ترکیدن بلد نیستند ؛ و فکر کردم ، اگر جای تو بودم ، دوست داشتم کسی برام این ها رو تکرار کنه ، با این که می دونمشون . برات تکراری هستند ، ولی بعضی وقتا یه چیزایی هست که باید تکرار شه ، همون چیزایی رو نوشتم که دوست دارم توی این شرایط بشنوم ، ممکنه یه کم تلخ گفته باشم ، قصد آزارت رو نداشتم ، و یاد آوری اون شب سخت رو، اون جوری نوشتم که دوست داشتم بشنوم ، همون قدر تلخ

شاید اشتباه می کنم ولی به نظرم می شه رابطه ی خدا با بنده هاشو با رابطه ی پدر و مادر با بچه هاشون شبیه سازی کرد ، با یه دقت افتضاح بدی ، ولی این بهترین دقتیه که توی شبیه سازی این رابطه می شه بهش رسید .
یه مادر وقتی بچه اش تازه داره راه میفته ، می ره یه کم دورتر می شینه و دستاشو باز می کنه و به بچه اش لبخند می زنه و می گه بیا ، بچه هه روی پاهاش وایساده و احساس می کنه هیچ نقطه ی اتکایی نداره ، با سختی تعادلشو حفظ می کنه ، اگه قدمه رو برداره افتاده ، اون وقت این وسط مادرش نشسته اون طرف تر و داره بهش لبخند می زنه که زود باش بیا پیشم ؛ ولی هیچ کس فکر نمی کنه چه مادر سنگ دلی ، بچه اش می ترسه و اون داره می خنده ، بچه اش داره میفته و اون دستشو نمی گیره ؛ مادره داره مادری می کنه ، بچه داره راه افتادن رو یاد می گیره . اگه همیشه بغلش کنه چون از تنهایی راه رفتن می ترسه ، هیچ وقت راه نمیفته . یه چیز دیگه هم هست مادره مطمئنه که بچه اش می تونه ، ولی بچه هه اینو نمی دونه ، هیچ مادری از بچه ی چهار پنج ماهه اش نمی خواد که قدم برداره ، وقتی ازش می خواد که می دونه می تونه ؛ و باز هم یه چیز دیگه این که اگه بچه وسط راه رفتنش تعادلش به هم بخوره و زمین بخوره ، اولین کسی که کنارشه و بغلش می کنه و اشکاشو پاک می کنه مادرشه ، همون مادری که تا یه لحظه پیش از اون دور داشت لبخند می زد ، شاید بچه هه هم اینو می دونه ، ولی چرا ماها یادمون می ره ؟
باید راه بیفتیم ، داره بهمون می گه بنده ام بیا پیشم ، راه بیفت ، قدم بردار ، داره بهمون لبخند می زنه ؛ خب این یعنی موقعی رسیده که بتونیم قدم برداریم ، اگه موقعش نشده بود که نمی گفت ، و ما به جای این که فکر کنیم چه قدر خوب که موقعش شده ، به این فکر می کنیم که اون که می دونه که نمی تونم ، مگه نمی بینه ، پس چرا اون بالا نشسته و هیچ کمکی بهم نمی کنه ؟ نمی بینه چه جوری دارم دست و پا می زنم ؟ و اون هنوز داره بهمون لبخند می زنه و منتظره که راه بیفتیم؛ و ما به این فکر می کنیم که اگه زمین بخوریم چی ؟ اگه اشتباه کنیم چی ؟ یعنی می بخشتمون ، یعنی بازم بهمون لبخند می زنه ؟ غافل از این که وقتی بیفتیم اولین کسیه که کنارمونه ، بغلمون می کنه و اشکامون رو پاک می کنه ، همونی که تا یه لحظه قبل از افتادنمون داشت از اون دور بهمون لبخند می زد . خداییش ایجاب می کنه که همیشه بغلمون نکنه ، یه ذره که بزرگ شدیم بذارتمون روی زمین و بگه راه بیفت ، تنهایی ، زود باش ؛ برای این که راه رفتن یاد بگیریم ، و این که بزرگ شیم ؛ خدا داره خدایی می کنه ، مثل همون مادری که داره مادری می کنه
راستی اگه به بچه هه نگاه کنیم ، وقتی از راه رفتن می ترسه داره جلوی پاشو نگاه می کنه ، و وقتی فقط جلوی پاشو نگاه می کنه می ترسه ؛ تا این که سرشو میاره بالا و به مادرش نگاه می کنه ، یه ذره آروم می شه ، بعد بدون این که جلوی پاشو نگاه کنه ، همون جوری که داره به صورت مادرش نگاه می کنه اولین قدم رو بر می داره ، و بعد دومی رو . ما هم همین جوری ایم ، تنهایی وایسادیم یه گوشه و می ترسیم ، چون سرمون پایینه و داریم دور و برمونو نگاه می کنیم ، این که تنهاییم ، این که چه قدر سخته ، و می ترسیم ؛ برای برداشتن اولین قدم باید نگاهش کنیم ، انقدر نگاهش کنیم تا لبخندش یادمون بیاره که حواسش بهمون هست و این که توی نگاهش مطمئن شیم که می تونیم ؛ و آروم تر که شدیم ، بدون این که نگاه از نگاهش برداریم ، فدم اول رو برداریم ، و قدم دوم رو


اینا رو که خودش گفته دیگه

لا نکلّف نفساً الّا وسعها

و اعلموا انّ الله یحول بین المرء و قلبه و انّه الیه تحشرون

پس چرا حواسمون نیست که اگه تکلیفی هست قبلش وسعی بوده ، و این که اگه زمین بخوریم باز هم کنارمونه ؟ در این حد نزدیک که بین ما و قلبمون حائل می شه ؟ و فکر می کنیم اگه اشتباه کنیم روشو ازمون بر می گردونه ؟

آمنه