چه جوری غیبت نکنیم ؟

چه جوری غیبت نکنیم ، وقتی هممون بهش عادت کردیم ؟
توی جمع های مختلف چند بار این سؤال مطرح شد و سرش بحثایی کردیم ، یه فرقی که این عادت با بقیه ی عادت های بد داره اینه که یه جمع بهش عادت می کنه ، نه یه آدم . آدمی که عادت داره ناخنشو می جّوئه اگه بخواد این عادتو ترک کنه کافیه با خودش قرار بذاره که دیگه این کارو نکنه و کسی اونو به جوییدن ناخنش دعوت نمی کنه، یه جورایی تشویق و تحریکی برای این عادت از طرف بقیه وجود نداره . ولی خب غیبت این طوری نیست ، یه عادت جمعیه و وقتی یه نفر به این نتیجه می رسه که عادت زشتیه و می خواد ترکش کنه به این راحتی ها نیست. مثل معتادی که از وقتی تصمیم می گیره ترک کنه یه سره دور و برش جنسای جفت و جور هست و به به و چه چه رفیق رفقاش از این جنسای جور ، ترک کردنش غیر ممکن نیست ولی طرف باید خیلی پایه باشه تا بتونه مقاومت کنه .
حالا راه حل چیه ؟ این چیزیه که مدت زیادیه گه گداری یادش می افتم و بعضی وقتا بهش فکر می کنم و به ندرت با یه سری از آدما دربارش حرف می زنم . پس صورت مسئله اینه : فرض کن توی یه سری جمع هایی هستی که توشون غیبت کردن چندان کار زشتی به حساب نمیاد و اصولاً زیاد بساطش پهن می شه ، این وسط به این نتیجه می رسی که کار درستی نیست و با خودت یا با خدای خودت قرار می ذاری که ترکش کنی ، حتی غیبت هم نشنوی . دو روز بعد توی همون جمعی و از قضا بساط غیبت پهن می شه ، تو باید چی کار کنی ؟
چند تا راه به ذهن من رسیده که البته تا حالا هیچ کدوم جواب نداده
اوّل : مثل همه ی اولین راه ها ، راحت ترین راهه ؛ این که اون لحظه اون جمع رو ترک کنی ، ولی این که اصلاً کار راحتی نیست ، همیشه نمی تونی یه جمعی رو هر وقت که دوست داشتی ترک کنی. این جوری کلی از آدما رو از دست خودت می رنجونی (لازم نیست یادم بندازید که وقتی مطمئنی کارت درسته نباید به این فک کنی که یه سریا از این کارت ناراحت می شند، چون فقط قضیه این نیست) ، ترک اون جمع تو رو از محاسنی که آدماش دارند و تو نداری و می تونی ازشون کسب کنی باز می داره (اوه اوه چه کتابی!!) تازه بعدش که مثلاً تونستی غیبته رو ترک کنی ، ممکنه اگه آدم بی جنبه ای باشی بری تو این تریپ که بابا عجب آدم باحالیم من ! و این که این آدما چه قدر مزخرفند و.... این جوریه که از دست غیبت خلاص نشده می افتی گیر غرور.حالا کدوم بدتره بماند. تازه تو اگه خیلی کاردرستی جلوی اشتباه دور و بریات هم بگیر! اگه این راه حل رو انتخاب کنی ممکنه اگه خیلی پایه باشی حتی مجبور شی توی اطرافیانت تجدید نظر کنی ،درستیش بماند ولی خیلی آسون نیست ،ممکنه این تجدید نظر حسابی داغونت کنه ؛ پس این اولین راهو نقداً بذاریم به عنوان آخرین راه حل ، اگه هیچ راهی پیدا نکردیم . پس آخرین کاریه که بهش فک می کنیم.

دوم : این که با هم غیبتی هات بحث کنی و یه جوری اونا رو هم پایه ی ترک کنی ، اگه پایه شدند ، یه راه خوب که فک کنم جواب بده شرطی کردنه ؛ این که قرار بذارید هر وقت پای غیبت وسط اومد و یه دفعه یکی فهمید که بحث شیرین غیبت شروع شده به بقیه خبر بده تا جمع یه سرگرمی دیگه برای خودش دست و پا کنه ، مثلاً یه بازی دسته جمعی که همه رو مشغول کنه ، من پانتومیم رو پیشنهاد می کنم (این شرطی کردن با پانتومیم چند وقتیه قرار شده تو خونه مون برای ترک بحث سیاسی اجرا بشه) . شنیدید که می گند جایی که بچه ای هست گناه نیست ، چون بچه هه حواس همه رو به خودش جمع می کنه و همه سرگرم می شند . تو کلی از جمع ها غیبت یه جور سرگرمیه ، خودم به تجربه دیدم وقتی توی یه جمعی که همه توش پایه ی غیبتند ، یه بچه هم وارد بشه ، آدما معمولا بی خیال غیبته می شند ، چون یه سرگرمی باحال تر پیدا کردند. پس سرگرمی رو باید با سرگرمی جایگزین کرد ، نه با سکوت . بهتر هم هست یه سرگرمی جذاب با یه سرگرمی جذاب جایگزین بشه .( بچه تر که بودیم ، وقتی سر ظهر شلوغ می کردیم ، بهمون می گفتند یه بازی نشستنی بکنید ، تا می گفتیم چی ؟ می گفتند مثلاً اتل متل !!! ولی خدا وکیلی کی تا آخرش می تونستیم اتل متل بازی کنیم؟ تا بزرگترا خوابشون می برد دوباره همون آتیشای قبلیمون رو می سوزندیم )؛ جریان غیبت هم مثل همینه ، مثلاً نباید خودمون رو این جوری شرطی کنیم که هر وقت فهمیدیم داریم غیبت می کنیم به جاش از خوبی های بقیه ی آدما بگیم ، خدایی چندان هیجان انگیز نیست دیگه ، جواب نمی ده

سوم : یه حالت هم اینه که بقیه پایه ی ترک نباشند ، ما هم نخوایم بزنیم بیرون از جمع ، حالا چی کار کنیم ؛ اولاً توی یه چنین جمعی باید حواسمون باشه بحثی رو پیش نکشیم که غیبت ساز باشه ! یعنی حواسمون به حرفامون باشه تا ناخواسته بحث غیبت رو وسط نکشیم . اومدیم و وسط کشیده شد ، حالا چی؟ بعضی از دوستان پیشنهادشون اینه که وقتی دارند غیبت کسی رو می کنند ، ما از اون طرف دفاع کنیم ، چون خودش که نیست که از خودش دفاع کنه ، تازه این جوری می تونیم یه کم از اثر منفی اون غیبت رو بقیه رو کم کنیم. توی این راه حل باید حواسمون به یه چیز باشه ، گاهی این دفاع کردن حساسیت ایجاد می کنه و نتیجه ی عکس می ده ، پس باید توی دفاع کردنمون حواسمون به این باشه و سیاستمدارانه دفاع کنیم ، بعضی وقتا که نمی تونیم با سیاست دفاع کنیم ، حتی ممکنه سکوتمون نتیجه ی بهتری داشته باشه ، یه سکوت معنی دار می تونه یه موقع هایی ناراحتی ما رو از مطرح شدن چنین بحثی نشون بده و اگه برای اون جمع یه ذره مهم باشیم احتمالا خیلی ناراحتمون نمی کنند

چهارم : بعضی وقتا ناچار از شنیدن غیبتی .مثلاً وقتی که یه دوست حسابی از دست یه نفر داغونه و اصلاً حال و هوای خوبی نداره و از قضا بخواد باهات حرف بزنه تا آروم شه، این جور وقتا چی کار باید کرد ؟خیلی راحت به یه آدم داغون بگیم نمی خواهیم غیبت بشنویم و امر به معروفش کنیم که غیبت نکنه و احساس کنیم چه قدر کار درستیم ؟ نمی گم راه غلطیه ، ولی من اصلاً دوستش ندارم . فکر می کنم این جوری اون دوست رو داغون تر کردیم ، این مسئله عصبانیتش رو بیشتر می کنه ، برخورد تند احتمالی ای که با ما می کنه رو می تونیم بگیم به درک ، ولی به نظرم عصبانیتش از اون آدمه هم کلی بیشتر می شه و ممکنه عکس العمل های شدیدی نسبت بهش نشون بده ، این یکی رو نمی تونیم بگیم به درک! پس به نظرم توی چنین شرایطی ناچاریم بشنویم . ولی توی این شرایط بهتره کاملاً منطقی سعی کنیم فقط جاهایی که به نظرمون اون دوست داره درباره ی طرف مقابلش اشتباه برداشت می کنه و اشتباهی حق رو به خودش می ده بهش بگیم ، این جوری احتمالاً اون هم آروم تر می شه . تایید کردن همه ی حرفاش اصلا آرومش نمی کنه ، چون فکر می کنه که حق داشته که انقدر عصبانی بشه و هنوز هم حق داره .

کلاً بعضی وقتا پیش میاد که وقتی مراقب خودمون هستیم که به غیبت نزدیک نشیم ، جایی غیبتی می شنویم ، چند تا راه برای جبرانش به نظرم می رسه ، اولیش که دفاع کردن سیاستمدارانه بود ، دومیش اینه که اگه دیدیم بلد نیستیم درست دفاع کنیم ، سکوت کنیم ، ولی نه سکوت خالی ، سعی کنیم حداقل مقابل خودمون دیگه از غایب دفاع کنیم و جای این رو هم باز بذاریم که جریان رو از دهن اون نشنیدیم پس قضاوت درستی از ماجرا نداریم و ممکنه جریان این طور نباشه که ما می شنویم ؛ در کل سعی کنیم غیبت روی تصور ، احساس و قضاوتی که درباره ی غایب داریم تاثیری نذاره . بعدش هم اگر که می تونیم تقریباً مطمئن باشیم که دیگه غیبت اون طرف رو نمی کنیم و نمی شنویم و اگه می تونیم بهش بگیم ، ازش بخوایم که ببخشتمون ، احتمالاً نمی تونیم ؛ فکر می کنم تو این شرایط خوبه که با خودمون این قرار رو بذاریم که خیلی زیاد براش دعا کنیم ، این جوری هم یه ذره از حقی که ازش زائل شده رو جبران می کنیم (فقط یه ذره ها) و هم برای خودمون خوبه ، یه ذره از تصوری که ازش داشتیم و زائل شده جبران می شه.

یه چیز مهم دیگه اینه که هیچ وقت به بهانه ی معلوم نبودن مرز غیبت ، غیبت نکنیم ، کلاه شرعی هم سر خودمون نذاریم

زیاد پر حرفی کردم ، ولی نتونستم راه حل خوبی براش پیدا کنم . شدیداً دنبال یه راه خوب می گردم ، برای ترک تضمینی غیبت در .... روز.
اگه راه حلی سراغ دارید ، عاجزانه تقاضا می کنم که بگید ، البته احتمالاً این پست انقدر طولانی شده که کسی حال نداشته باشه تا آخر بخونتش ، کوتاه تر از این نتونستم
.....به هر حال اگه نظری دارید ، منتظرم

آمنه