کله پوک ها چه خواهند کرد؟؟؟؟

اینجا دیگر آپ نمیشود...خدا حافظ دوستان

...بالا خره منم یه خونه ی مستقل پیدا کردم و اسباب کشی کردم

اینم خونه ی من ، جایی برای یادداشت های پراکنده

آمنه

...که عشق آسان نمود اوّل

:قال الله تعالی

من عرفنی أحبّنی، و من أحبّنی عشقنی، و من عشقنی عشقته، و من عشقته قتلته، و من قتلته فعلیّ دیته، و من علیّ دیته فأنا دیته

آمنه

و إذ قال ربّک للملائکة إنّی جاعلٌ فی الارض خلیفة قالوا أتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدّماء و نحن نسبّح بحمدک و نقدّس لک قال إنّی أعلم ما لا تعلمون

امروز عصر چه خواهید کرد؟ هنوز خبر ندارید از آن چه او می داند یا زمان آن رسیده که به سجده بیفتید؟ امروز آدم أسماء را عرضه نخواهد کرد؟
ما که در فساد و خونریزی این خلیفه ی خدا مانده ایم، و هنوز خبر نداریم از آن چه او می داند، امروز اسماء هم عرضه خواهد شد؟ زمان سجده خواهد رسید؟

آمنه

نوحه

بذارين نوحه براتون بخونم مُحَرَّمِه
بعضي وقتا فُرصتِ عاشق شدن خيلي کَمِه

بعضي وقتا آدما رو تويِ آتيش مي ذارن
اگه شُعله ور نَشَن از تو آتيش در مي آرن

مي شه تو معرکه باشي بي خبر بيرون بيآي
پا تو آتيش بذاري؛ هيزمِ تَر بيرون بيآي

آدمايِ باصفا ؛ بياين بريم سينه زني
از تَهِ دنيا رسيدن آدمايِ آهني

اونايي که حُرمتِ عطرِ گلِ ياس ندارن
پيچ و مهره هاشونو وا کني احساس ندارن

نمي دونن زيرِ گنبد بويِ آسمون مياد
وقتي گل وا مي شه از مناره ها اَذون مياد

بذاريد چيزي بِگَم که سنگا فرياد بزنن
اونايي که کربلا مي خوان بِرن داد بزنن

گاهي پيشِ عباسه ، گاهي حسينه اين روزا
دلِ پاره پاره بين الحرمينه اين روزا

عبدالجبّار کاکایی

آمنه

!یه حس مبهمی بعضی وقتا بهم میگه منم آدمم

نام؟-

زن-

متهم محکوم به حبس ابد با اعمال شاقه-

.

.............................................

.

...و من آياته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا اليها

.

.

!!!حداقل بي دليل آفريده نشديم

.

............................................

.

چند تا مرد تاحالا ديدين که آرزو کرده باشن کاش زن آفريده مي شدن؟

چرا همه از مردايي که يه کم شبيه زنان بدشون مياد ولي هيچ کس از زنايي که شبه مردان بدش نمياد؟

.

............................................

.

!...اينجا بچه ها ياد ميگيرن که

.

............................................

.

آناهيتا

......

....!!!!کاش مشرک بودم

.

.....و تو چه انتظاری داری! یوسف در زندان ، استمداد از غیر؛ توحید!؟

پ.ن: این جا رو ببینید

آمنه

لایه های شخصیت من

به تغییرات فکر می کردم، به طور خاص به تغییرات خود خواسته ی شخصیتی، شاید به نوعی به اصلاحات درونی؛ و مسئله ای که تا حالا خیلی جدی نگرفته بودمش، لایه های شخصیت! (اسم بهتری به ذهنم نرسیده). و این که اگر قرار بر ماندگاری تغییر باشد، هماهنگی تغییر در هر سه لایه(یا هر چند لایه ای که باشد)، شرط به شدت لازمی ست و شاید تا حدودی ضامن ماندگاری هم باشد. و در این میان، لایه ی سوم مرموز ترین لایه است، و البته مهم ترین لایه؛ و تغییرات، بیش از دو لایه ی دیگر باید با این لایه هم آهنگ شوند، و در این میان عدم شناخت کافی از این لایه واقعاً مشکل ساز است.
بر اساس احادیث، شناخت خود شرط کافی برای شناخت خداست؛ فکر کردم شناخت لایه های اول و دوم به مرور زمان و ناخودآگاه شکل می گیرند، شناخت لایه های بعدی ست که به توجه و تفکر محتاج است، و اگر قرار بر کسب حقیقتی در این روند شناخت باشد ، در لایه های ناشناخته باید به دنبالش بود

آمنه

این شرک عملی ای که توش گیر کردیم برای سعادتِ! دنیا و آخرتمون بس نیست که اصرار داریم شرک لفظی رو هم بهش اضافه کنیم !؟
گفتی این فقط یه شعره ، منظورش که دقیقاً همین نیست...... مشکل این جاست که عادت کردیم ، و این اصلاً عادت قشنگی نیست ، عادت کردیم به تملّق گفتن ، ولی هیچ بزرگی از شنیدن تملق خوشحال نمی شه. تملق گفتن، هیچ بزرگی رو بزرگ تر از اونی که هست نمی کنه، ولی کسی که تملق می گه رو کوچیک تر از اونی که هست می کنه، و چه قدر بده که اون بزرگ پیروان کوچیکی داره که اصرار دارند خودشونو کوچیک تر از اونی که هستند بکنند
بعضی وقتا حق می دم به اهل سنت که ما ها رو مشرک بدونند

چند روز پیش به این فکر افتادم که وقتی اهل سنت حدیث غدیرو قبول دارند ، آیه های نازل شده توی اون روزو چه جوری تفسیر می کنند، اعلام دوستی پیامبر با یه نفر چرا باید کامل کننده ی دین باشه وتمام کننده ی نعمت خدا؟ آخه اگه فقط خطبه ی غدیر بود بدون این آیه ها قضیه کلاً فرق می کرد، مگر این که این دوتا رو مستقل از هم ببینند. به نظرم اونا به طور میانگین بیشتر از ما با قرآن مأنوسند، برای همین واقعاً عجیبه اگه از کنار این آیه ها بی تفاوت گذشته باشند، نمی دونم چرا هر کتاب تفسیری که می شناسم، نویسنده اش شیعه بوده؟

مثلاً امروز عیده، ذهنم بد جوری به هم ریخته، و هر چی می گذره بیشتر از اتفاقاتی که داره میفته ناراحت می شم، تازه دارم به عمق فاجعه پی می برم، واقعاً اوضاع بدیه. کاش می تونستم به جای این، یه پست معمولی بذارم که مثلاً آخ جون! امروز عیده، و این که عید همه مبارک

آمنه

!امسال برای اولین بار به این نتیجه رسیدم که این عید قربان هم عید باحالیه ها

همیشه عید قربان با یه تصویر از جوی خون تو ذهنم میومد و یکی دوتا صحنه از بچگی هام که یه گوسفند بدون سر تو کوچه می دوئید و.... بچه تر که بودم وقتی به علّت عید شدن این روز فکر می کردم ، یاد یه صحنه از یه کتاب می افتادم که مربوط به ذبح اسماعیل بود ، با یه ابراهیم اخموی بداخلاق و یه اسماعیل کوچولوی معصوم و یه چاقوی براق که نمی برید،(درست یادم نیست ولی تصوری هم از ابراهیم در حال چاقو تیز کردن توی ذهنم مونده بود ، انگار که جایی دیده باشم) تا اون صفحه تموم شه و به صفحه ی بعد برسه نفسم بند میومد، هر بار به این فکر می کردم که اگه این بار چاقوئه ببره چی ؟! چرا ولش نمی کنه ؟! تا این که به صفحه ی بعد می رسید ، که توش یه قوچ خوشگل بود با چند تا فرشته ، خیالم راحت می شد. و فکر می کردم اسماعیل چه قدر خوشحال شده از دیدنش. بعد از همه ی اینا خدا رو شکر می کردم که بابا و مامان من هیچ کدومشون پیامبرنشدند...... مامانم همیشه می گه توی قرآن وقتی به این قسمت داستان می رسیم، فقط گفته می شه سرشو روی زمین گذاشت، همین. بدون هیچ توضیح و تفصیلی، خیلی ظریف. و این چیزیه که ما باید یاد بگیریم. انگار این رسم مداح های ماست که به بقیه ی جاها هم سرایت کرده، برای متاثر کردن آدما همه چیزا رو با آب و تاب تعریف می کنند و فکر نمی کنند یه قطره اشک انقدر ارزش نداره که کلی چیزا برای آدما عادی بشه و قلب آدما (حداقل بعضی هاشون) یه کم سخت تر بشه. چند وقت پیش مرضیه فاخری در مورد روضه خونی های محرم یه چیز جالبی گفت که درست یادم نیست! تو این مایه ها که وقتی آدما از اوّل بچگیشون هرسال برای این که یه کم گریه کنند، جریان شهادت امامشون رو با تمام جزئیات می شنوند ، این قضیه براشون عادی می شه، سال های بعد راحت تر گوش می کنند، فقط همین. و.... نمی دونم چرا زدم به کربلا. فکر می کنم ذکر این جزئیات به جز این که موضوعات بزرگی رو عادی می کنند و یه سری از قلب ها رو بی رحم ، باعث می شند که تو ظاهر ماجراها گیر کنیم ، و کمتر توشون عمیق شیم، همون اتفاقی که نباید بیفته یا دقیق تر اون اتفاقی که باید نیفته! برای این که مقام بلند ابراهیم رو نشون بدیم اونو در حال تقلا برای بریدن تصویر می کنیم، در حالی که فکر نمی کنم تصویر ابراهیم وقتی که تکرار این وحی مشوشش کرده، ولی باز هم فرمان خداش رو اطاعت می کنه؛ کمتر از تصویر قبلی مقام بلندشو نشون بده. به غیر از این فکر می کنم چنین تصویری راه رو برای عمیق شدن نبنده ، در حالی که تصویر اوّل به نظر من این راه رو می بنده، حداقل برای آدمایی مثل خودم که اگه به خودمون باشه ، تو مایه ی عمیق بودن نیستیم.... در مورد جوی خون که اون اوّل گفتم هم به طور جدی عقیده دارم این جور ذبح کردن توی جاهایی که مخصوص این کار ساخته نشده ، اشکال داره. دیدن جون دادن یه حیوون و خونی که داره ازش می ره می تونه روی بعضی از آدما اثر خیلی بدی بذاره، مخصوصاً اگه اون آدما سن زیادی نداشته باشند. یادمه اون باری که تو کوچه مون یه گوسفند بی سر شروع کرد به دوئیدن ، اول کلی دلم براش سوخت، فکر کردم خب سرشو می خواد ، چرا سرشو نمی ذارن رو تنش تا دوباره بهش بچسبه؟! و وقتی روی زمین افتاد و جون داد حسابی بغض کرده بودم ، خیلی ناراحت شدم ، ولی فقط همون موقع ، بعد از یکی دو روز به این فکر می کردم یعنی اگه سر هر چیز زنده ای (مخصوصاً آدم) رو ببریم همین جوری بدون سر می دوئه؟!! خوشبختانه این بار مثل جریان جوجه اردک فاطمه دست به تجربه نزدم، البته احتمالاً فقط به این دلیل که بریدن سر یه آدم سخت تر از حموم بردن یه جوجه اردک توی زمستون بوده! و نه به هیچ دلیل دیگه ای. می دونم که همه ی بچه ها به اندازه ی بچگی های من قسی القلب نیستند ، ولی به هر حال ممکنه روی بچه های مهربون تر اثر های کمتری بذاره ، مثلاً در این حد که تا چند وقت کابوس ببینند، ولی بعیده که رو اونا کاملاً بی اثر باشه

خیلی دوستش دارم، بر خلاف بچگی هام،خلیل خدا، یه پیامبر، یه عارف، و البته یه معمار بزرگ ، و کنار همه ی اینا یه مبارز، یه بت شکن. و یه موحّد واقعی

شاید برای اوّلین بار شب عید قربان احساس می کنم فردا عیده، و حتی تا حدودی خوشحالم، عید همگی مبارک

لبّیک اللّهم لبّیک، لبّیک لا شریک لک لبّیک، انّ الحمد و النّعمة لک و الملک، لا شریک لک لبّیک

آمنه

آینه ی اتاقم خاک گرفته، دستی به صورتم کشیدم، خاکی شد، انگار اشکال از آینه نبود؛ فکر کردم شاید از صورتم هم نباشد، ولی جرئت نکردم دستی به دلم بکشم
وقتی آبی برای غبار روبی نیست، به جهل پناه می برم و امید که خاکی هم نباشد، چه جهل وحشتناک و چه امید احمقانه ای
از هدایت، نجات و عشق خبری نبود، فقط آفرینش. ولی کاش دلم را می شست، زندگی زیباتر می شد حتماً، برای بیمار در حال احتضار. تشنه ام، فقط قطره ای آب، شاید..... هدایت، نجات و..... چه امیدی دارم، در حال احتضار....... چشم در چشم مرگ، به زندگی چشم دوخته ام و زیر لب می گویم تشنه ام، کاش دلم را می شست

آمنه

به قول فاطمه

!!!!کتاب که پوشیدنی نیست که بگی دهنی می شه

آمنه

یه زمانی به این نتیجه می رسی که باید یه کاری بکنی ، این که فلان چیز ، چیزیه که باید دنبالش باشی ، همون چیزی که باید توی زندگیت بهش برسی ، ولی ..... ولی همیشه شنیدی و گفتی که کار های بزرگو نباید دست آدمای کوچیک داد ، چون دنیا خراب می شه . این جاست که به تناقض می رسی ، دو تا بایدِ متناقض ! تو باید این کارو بکنی ؛ و کارای بزرگو نباید به آدمای کوچیک

....... سپرد . راه حل نظری تناقض راحته ، باید بزرگ شی ! ولی در عمل

این که وجهه ی آدم پیش بقیه خراب شه ، اتفاق بدیه ، ولی این که وجهه ات پیش خودت خراب شه واقعاً افتضاحه ، یکی از بد ترین اتفاقاییه که می تونه بیفته

باید زودتر از اینا شروع می کردم ، وقتی که هنوز یه کم می تونستم به خودم اعتماد کنم . همیشه اعتماد ها راحت خراب می شند ، ولی خیلی سخت دوباره درست می شند ، تازه نه به محکمی قبل . مثل بقیه چیزا ، همیشه خراب شدن

......راحته ، و درست کردن

کاش اوّل راه بودم ، نقطه ی صفر ، باید از منفی شروع کنم . این ، یعنی که باید از منفی شروع کنم ، نه این که شروع نکنم

آمنه

.....خبر های خوشی شاید

فردا شب یلداست ، پس فردا هم سالگرد یه ازدواج قشنگ ؛ قرار بود که از سال دیگه سالگرد ازدواج علی اینا هم باشه ، ولی نشد (خدا وکیلی اگه می شد خیلی قشنگ می شد) . به هر حال نشد و این جوری چهار ماهی یکی یه دونه شدنم عقب افتاد ، عوضش توی این چهار ماه هنوز پلنگ صورتی تو خونه مون می مونه ، و بعد از اون ، مطمئناً هیچ کس نمی تونه جای خالیشو پر کنه ، حتی یه کیسه بوکس خوب ، آخه هیچ کیسه بوکسی به اندازه ی پلنگ دوست داشتنی نیست

خبر های خوش دیگه ای هم شاید در راهند ، و من به شدت خوشحال ، و البته منتظر ، تاببینم چیند این خبرا ، یعنی چی می تونه باشه !!؟ هر چی که هست خدا کنه وسط راه گم نشه و البته تغییر ماهیت هم نده ، که به این دومی دوست ندارم خیلی فکر کنم

آمنه

دو در یک

فرق آدم و الاغ (البته یکی از فرقاش) : الاغه وقتی می فهمه داره توی مسیر بسته دور می زنه ، وای می سّه ، ولی آدما با دور زدن مشکلی ندارند ، بعد از کلّی راه رفتن دوباره می رسند سر جای اوّلشون ، باز هم همون مسیرو ادامه میدن

پی نوشت برای جوونایی که اون دورانو به یاد ندارند : قدیما که الاغا آسیاب ها رو می چرخوندند ، چشماشونو می بستند تا نفهمند که دور می زنند و هر چند وقت یه بار بر می گردند سر جای اوّلشون ، اگه آسیابونا این کارو نمی کردند ملّت سفره هاشون بی نون می مونده
..................................................................................

عاشقی نکشیدی که گشنگی یادت بره ، جمله ی معروفیه . عاشقی رو فکر می کنیم کم و بیش کشیدیم ، ولی کدوم یکیمون تا حالا واقعاً گشنگی کشیدیم ؟! شاید این جمله در مورد ما درست تر باشه که گشنگی نکشیدیم که عاشقی یادمون بره ....... یه توصیه به دوستان عاشقی کشیده ، کمی گشنگی بکشید شاید عاشقی یادتون رفت ! باید تجربه ی جالبی باشه ، به علاوه محکیه برای عاشقی تون ؛ نفسم انگار از جای گرم بلند می شه !!!؟؟

آمنه

سرمایه داری

وقتی سرمایه ای داری ، همیشه نگران از دست دادنشی ، و سرمایه هر چی بیشتر ، نگرانیت هم بیشتر . یه موقعی خسته می شی از این همه نگرانی ، بی خیال سرمایه داشتن می شی ، یا دنبال سرمایه ای می گردی که نگرانی پشتش نباشه ، یه سرمایه ی بزرگ ، بدون ترس از دست دادنش . مشکل این جاست که راحت به دست نمیاد ، انگار نگران موندن راحت تره

آمنه

طالع بینی

آدمای زیادی هستند که به طالع بینی معتقدند ، اگر به طالع بینی های مختلف نگاه کنید تا حدی دلیل این مسئله معلوم می شه ، مثلاً طالع بینی های مربوط به هر ماه ؛ آدمای زیادی رو دیدم که وقتی خصوصیات مربوط به ماه تولدشون رو توی یکی از این طالع بینی ها خوندند ، به این نتیجه رسیدند که : نه ، انگار خیلی هم بی ربط نیست ، تا جایی که من دیدم توی این طالع بینی ها برای هر ماهی که باشه ، از متولدین اون ماه کلی تعریف کردند ، خب آدما هم می خونند و فکر می کنند درسته دیگه ، آخه واقعاً خودشون همون جوری که گفته شده آدمای خوبیند ! برای نمونه ، طالع بینی متولدین آذر رو می نویسم . تقدیم به همه ی متولدین آذر ، برای این که به طالع بینی اعتقاد پیدا کنید ! و بعد از اون به این نتیجه برسید که چه آدمای باحالی هستید
آذر : مطلوب دانش
سمبل : اسب با سیمای انسانی
شعار : من می بینم
سیاره : ژوپیتر
عنصر : آتش
شخصیت : راوی
فلز : قلع
سنگ خوش یمن : فیروزه
رنگ محبوب : ارغوانی
تو ای فیلسوف ! خوش بین و شوخ طبعی . فکر باز و قابل تعدیل ، به تو اجازه می دهد خوب قضاوت کنی . حقیقت و عدالت بی نهایت برای تو مهم هستند ، نه ؟ آزادی فردی هم برایت حیاتی است ، حتی اگر در حد آزادی ذهن باشد . همواره خواهان دنیایی وسیع تر در اطراف خودت هستی و دانش چه از کتاب برآید یا سفر ، یک "باید" است . حواست باشد که اصرار در آزادی ، می تواند تن دادن به قیود زناشویی را برایت مشکل کند . از آنجا که در سخنرانی مهارت داری و از آموزش هم لذّت می بری ، شغل مترجمی یا سخنرانی برایت مناسب است . نه؟

آمنه

!!!!!!!الو!!!؟ صدای من میاد؟

بعضی وقتا قطع و وصل می شه ، یا حتی صدایی نمی شنوی یا فقط انعکاس صدای خودتو ، ولی این به این معنی نیست که صدای تو هم شنیده نمی شه ، یا این که جوابی بهت داده نمی شه ؛ احتمال داره اشکال از گیرنده ی تو باشه ، پس اگر خسته هم شدی ، باز قطع نکن ، صبر کن ، خیلی زود بالاخره یه صدایی می شنوی

.......
نترس
تو تنها نیستی
باور کن
و فراموش نکن
که اگه فراموش کنی ، می پوسه این دل گرفته ؛ اون وقته که دیگه هیچ چیزی نداری ، حتی یه دل گرفته
دلم گرفته و نگرانم که یه وقت بپوسه
و می ترسم ، با این که تنها نیستم
...........
داره صدای اذان میاد
وهیچ صدای دیگه ای نیست
...................
دلم براش تنگه ، خیلی خیلی تنگ ، باید گشادش کنم ، خیلی سخته ، اونم برای من کوچولو
خسته ام ، وهیچ کاری نمی کنم و فکر می کنم که هیچ کاری نمی تونم بکنم ؛ فقط می تونم به آدمای زیادی حق بدم که از دستم ناراحت باشند ، به همه ی آدمایی که بی تفاوت از کنارشون رد می شم ، تقریباً همه ی آدمایی که کلی دوسشون دارم . و کار دیگه ای که ازم بر میاد اینه که توی این مسئله باهاشون همراهی کنم، خودمم حسابی از دستم ناراحت باشم ؛ همین
......
صدایی نمی شنوم ، حتی قطع و وصل هم نمی شه
.......
دیگه حتی صدای اذان هم نمیاد

آمنه

هو

سلام.

توی پیش دبستانی محمد حسین اومده بودن برای سنجش بینایی بچه ها که گفتن محمد حسین تنبلی چشم داره و باید بره دکتر...

وقتی دیشب رفته دکتر ،دکتره گفته شماره ی چشماش یکیش یک ونیمه و اون یکی دو ونیم...هر دوش هم آستیک مات...دلم براش سوخت...باید از الآن عینک بزنه...هرچند خودش کلی دوست داره عینکی بشه اما دلم خیلی براش سوخت...امیدوارم هر چی زودتر اون چشمای خوشگلش خوب بشه...آخه چشماش ماشاءالله خیلی نازه...حیفه که تا آخر بخواد بره زیر عینک...

ناراحتم براش و اون خوشحاله...

ناراحتم برای محمد حسین...

فاخری

...در دست احداث

در مورد پست غیبت که دو سه هفته پیش گذاشتم ، توی بعضی از چیزاش نظرم این مدت فرق کرده ، خواستم ویرایشش کنم ، ولی امشب خیلی وبلاگ نویسی کردم و دیگه رمقی نمونده ، اصلاحات اون پست رو به زودی توی همین پست می نویسم ، پس این پست به زودی کامل خواهد شد

آمنه

دو تا حدیث

دو تا حدیث می خوام بگم که یکیش معرفه و اون یکیش نه خیلی ، ارتباط خاصی هم به هم ندارند
اولیش که خیلی معروفه این که

مؤمن غمش تو قلبشه و شادیش تو صورتش

ما رو که نگفتند خدای نکرده ، غمو مگه آدم تو قلبش نگه می داره !! و شادی رو تو صورتش !!؟ آدم باید جدی باشه و حتی بهتره که یه ذره عبوس ، و حتی شاید بد نباشه که بعضی وقتا تظاهر کنه به غم !!!! و اگر خوشحال بود قایمش کنه ، نکنه که بقیه بفهمند و چیزی ازش بردارند و کم بشه !!!! یا یه سریا پیش خودشون بگند این واس چی انقد خوشه ، دیوونه است!؟

دومیش که خیلی معروف نیست این که

اگر کسی قبل از سلام سؤالی ازتون پرسید ، جوابشو ندید

اگر به این یکی عمل می کردیم احتمالا نباید برامون عجیب بود اگر وقتی تو خیابون از کسی می پرسیدیم ببخشید ساعت چنده ؟، طرف بدون جواب ، بی تفاوت از کنارمون رد می شد ؛ اگر کسی این کارو بکنه اشتباهی نکرده ، ولی برای ما خیلی عجیبه چون حتی تو موردای معمولی تر هم پیش میاد که بدون این که سلام کنیم سؤالی بپرسیم. راستی اگه این دومیه رو تا حالا نشنیده بودید ، ازپیامبره صلی الله علیه

آمنه

بازی درمانی

چه فایده دارد اگر کودکانمان از نظر هوشی و علمی وضعیت خوبی داشته باشند اگر نتوانند کنار دیگران زندگی کنند ؟
این جمله یا یه چیزی شبیه اینو دیشب پشت جلد یه سری چهل پنجاه جلدی از کتابای پنجاه شصت صفحه ای خوندم . فکر کنم اسم این سری کتابا مهارت های زندگی بود و خوندنشون به والدین بچه های خردسال و مربیان مهد کودک ها توصیه شده بود ، حالا این وسط چه دخلی به من داشت ، دیگه بماند ، ولی به این نتیجه رسیدم که در اولین فرصت بخونمشون . توی هر کدومشون چند تا بازی و شعر و فعّالیت و ... گفته شده بود که هدف از هر کدومشون جا انداختن یه مفهوم خاص برای بچه ها بود ، آزادی ، وفاداری ، صلح ، همکاری و .... خوندن هر کدومشون نباید بیشتر از یه ربع وقت بگیره ، و این خیلی خوبه ، آدم می تونه تو وقتایی که اصولاً تلف می شند بخونتشون ، مثلاً توی اتوبوس ، البته اگه آدم با اتوبوس رفت و آمد کنه
دیشب یه چیز جالب دیگه هم که شنیدم وجود یه رشته ای توی روانشناسی بود ، بازی درمانی ؛ که با بازی های مختلفی که با بچه ها می کنند می تونند بعضی از اختلالات شخصیتی یا نقطه ضعفاشونو از بین ببرند ، خیلی خوشم اومد که چنین رشته ای به صورت تخصصی هست ، و بیشتر خوشحال شدم که شنیدم پارسا داره توی یه دوره شون شرکت می کنه ، و امیدوار که شاید چند وقت دیگه کمتر ازش کتک بخوریم

آمنه

.....از ما که گذشت

دوباره به این نتیجه رسیدم که کلی چیزا هست که آدما توی بازی های دوران بچگیشون یاد می گیرند ، نه فقط همین که به شدت واضحه ؛ منظورم اینه که کلی چیزا هست که اگه توی بازی بچه ها یاد نگیرند ، دیگه بعیده که یادشون بگیرند ، و این کلی چیزا اصلاً چیزای کم اهمیتی نیستند ، چیزایی که اگه توی بازی هامون یاد گرفته بودیمشون دیگه کلی از مشکلایی که خودمون و دنیامون داریم ، وجود نداشتند، حداقل در این حد شدید .
از ما که گذشت ، ولی باید به فکر بچه ها بود ، و بازی هاشون ، نه فقط برای سرگرمیشون ، برای زندگیشون . فکر می کنم هر آدمی که احتمال می ده که یه روزی بچه ای داشته باشه ، واجبه که به این مسئله فکر کنه ، نه برای سرگرمی ، برای انجام مسئولیتی که احتمال می ده یه موقعی به عهده اش باشه

دیشب بعد از چند وقت فرصتی پیش اومد که با پارسا فسقلی شیطون دو سه ساعتی بازی کنم ، نه فقط برای سرگرمی ، اونقدر کار داشتم که تا فرداش هم سرم گرم باشه ، برای همین برای در رفتن از آنالیز رفتم سراغ بازی ، ولی بعدش بعد از چند وقت تونستم دوباره به این مسئله ی مهم فکر کنم ؛ و در این حین به هردومون به شدت خوش گذشت . صدای خنده هامون تا دور و برای آسمون رفت

آمنه

نمی دانم ز منع گریه مقصد چیست ناصح را

دل از من، دیده از من، اشک از من، آستین از من

.

.....شاعرشو نمی دونم

آمنه

....برای دوستی که امیدوارم بخواند ، خدا غول چراغ جادو نیست

امیدوارم گه گداری به اینجا سر بزنی و اینو بخونی . دوست نداشتم هیچ وقت شرایطی پیش بیاد که بخوام اینا رو بهت بگم . گفتنشون سخته ، چون محکم تر از منی در ایمانت ، و وُسعِت بیشتر از منه ، وسخته آدمی که هنوز وقتش نرسیده که راه بیفته برای یکی مثل تو از راه رفتن حرف بزنه . ولی باید بگم
برای هر آدمی وقت هایی هست که برای یک لحظه ، فقط برای یک لحظه ایمانش شکسته می شه ، و این بدترین اتفاقیه که می تونه توی یه لحظه بیفته ؛ و اتفاقیه که فکر می کنم برای همه ی آدما میفته ، ولی شکستن ایمان یه آدم مؤمن ، حتی برای یه لحظه هم، خرد کننده است برای دیگران ؛ اون شب حرفات خوردم کرد ، همون حرف هایی که خودم زیاد می زنم ، و تا الان یه بغض گذاشته ته گلوم ، از اون بغضایی که ترکیدن بلد نیستند ؛ و فکر کردم ، اگر جای تو بودم ، دوست داشتم کسی برام این ها رو تکرار کنه ، با این که می دونمشون . برات تکراری هستند ، ولی بعضی وقتا یه چیزایی هست که باید تکرار شه ، همون چیزایی رو نوشتم که دوست دارم توی این شرایط بشنوم ، ممکنه یه کم تلخ گفته باشم ، قصد آزارت رو نداشتم ، و یاد آوری اون شب سخت رو، اون جوری نوشتم که دوست داشتم بشنوم ، همون قدر تلخ

شاید اشتباه می کنم ولی به نظرم می شه رابطه ی خدا با بنده هاشو با رابطه ی پدر و مادر با بچه هاشون شبیه سازی کرد ، با یه دقت افتضاح بدی ، ولی این بهترین دقتیه که توی شبیه سازی این رابطه می شه بهش رسید .
یه مادر وقتی بچه اش تازه داره راه میفته ، می ره یه کم دورتر می شینه و دستاشو باز می کنه و به بچه اش لبخند می زنه و می گه بیا ، بچه هه روی پاهاش وایساده و احساس می کنه هیچ نقطه ی اتکایی نداره ، با سختی تعادلشو حفظ می کنه ، اگه قدمه رو برداره افتاده ، اون وقت این وسط مادرش نشسته اون طرف تر و داره بهش لبخند می زنه که زود باش بیا پیشم ؛ ولی هیچ کس فکر نمی کنه چه مادر سنگ دلی ، بچه اش می ترسه و اون داره می خنده ، بچه اش داره میفته و اون دستشو نمی گیره ؛ مادره داره مادری می کنه ، بچه داره راه افتادن رو یاد می گیره . اگه همیشه بغلش کنه چون از تنهایی راه رفتن می ترسه ، هیچ وقت راه نمیفته . یه چیز دیگه هم هست مادره مطمئنه که بچه اش می تونه ، ولی بچه هه اینو نمی دونه ، هیچ مادری از بچه ی چهار پنج ماهه اش نمی خواد که قدم برداره ، وقتی ازش می خواد که می دونه می تونه ؛ و باز هم یه چیز دیگه این که اگه بچه وسط راه رفتنش تعادلش به هم بخوره و زمین بخوره ، اولین کسی که کنارشه و بغلش می کنه و اشکاشو پاک می کنه مادرشه ، همون مادری که تا یه لحظه پیش از اون دور داشت لبخند می زد ، شاید بچه هه هم اینو می دونه ، ولی چرا ماها یادمون می ره ؟
باید راه بیفتیم ، داره بهمون می گه بنده ام بیا پیشم ، راه بیفت ، قدم بردار ، داره بهمون لبخند می زنه ؛ خب این یعنی موقعی رسیده که بتونیم قدم برداریم ، اگه موقعش نشده بود که نمی گفت ، و ما به جای این که فکر کنیم چه قدر خوب که موقعش شده ، به این فکر می کنیم که اون که می دونه که نمی تونم ، مگه نمی بینه ، پس چرا اون بالا نشسته و هیچ کمکی بهم نمی کنه ؟ نمی بینه چه جوری دارم دست و پا می زنم ؟ و اون هنوز داره بهمون لبخند می زنه و منتظره که راه بیفتیم؛ و ما به این فکر می کنیم که اگه زمین بخوریم چی ؟ اگه اشتباه کنیم چی ؟ یعنی می بخشتمون ، یعنی بازم بهمون لبخند می زنه ؟ غافل از این که وقتی بیفتیم اولین کسیه که کنارمونه ، بغلمون می کنه و اشکامون رو پاک می کنه ، همونی که تا یه لحظه قبل از افتادنمون داشت از اون دور بهمون لبخند می زد . خداییش ایجاب می کنه که همیشه بغلمون نکنه ، یه ذره که بزرگ شدیم بذارتمون روی زمین و بگه راه بیفت ، تنهایی ، زود باش ؛ برای این که راه رفتن یاد بگیریم ، و این که بزرگ شیم ؛ خدا داره خدایی می کنه ، مثل همون مادری که داره مادری می کنه
راستی اگه به بچه هه نگاه کنیم ، وقتی از راه رفتن می ترسه داره جلوی پاشو نگاه می کنه ، و وقتی فقط جلوی پاشو نگاه می کنه می ترسه ؛ تا این که سرشو میاره بالا و به مادرش نگاه می کنه ، یه ذره آروم می شه ، بعد بدون این که جلوی پاشو نگاه کنه ، همون جوری که داره به صورت مادرش نگاه می کنه اولین قدم رو بر می داره ، و بعد دومی رو . ما هم همین جوری ایم ، تنهایی وایسادیم یه گوشه و می ترسیم ، چون سرمون پایینه و داریم دور و برمونو نگاه می کنیم ، این که تنهاییم ، این که چه قدر سخته ، و می ترسیم ؛ برای برداشتن اولین قدم باید نگاهش کنیم ، انقدر نگاهش کنیم تا لبخندش یادمون بیاره که حواسش بهمون هست و این که توی نگاهش مطمئن شیم که می تونیم ؛ و آروم تر که شدیم ، بدون این که نگاه از نگاهش برداریم ، فدم اول رو برداریم ، و قدم دوم رو


اینا رو که خودش گفته دیگه

لا نکلّف نفساً الّا وسعها

و اعلموا انّ الله یحول بین المرء و قلبه و انّه الیه تحشرون

پس چرا حواسمون نیست که اگه تکلیفی هست قبلش وسعی بوده ، و این که اگه زمین بخوریم باز هم کنارمونه ؟ در این حد نزدیک که بین ما و قلبمون حائل می شه ؟ و فکر می کنیم اگه اشتباه کنیم روشو ازمون بر می گردونه ؟

آمنه

دلتنگی های بی فایده ی من

دلم برای کتاب خوندن تنگ شده ، برای فکر کردن هم ، نه فکرای فایده طلبانه ، که ذهنم به اندازه ی کافی باهاشون درگیر هست و بعضی وقتا بیشتر از کافی ، دلم برای فکرای قشنگی که برای به نتیجه رسیدن ، نمی شند ، تنگ شده . دلم برای خیلی چیزا تنگ شده . دلم برای دنیای سه چهار سال پیشم تنگ شده ، نه برای همش ، از یه چیزای خوبیش اونقدر بد دور شدم که الان فقط می تونم حسرتشونو بخورم ، یه موقعی دنبال کارایی که دوستشون داشتم رو می گرفتم ، نه فقط کارهایی که برام مفید باشند ، دلم برای یه ذره دور شدن از این همه فایده طلبی تنگ شده . دلم برای درجا نزدن تنگ شده .
سه چهار سال پیش وقتی تصمیم گرفتم بی خیال تغییر رشته توی پیش دانشگاهی شم و برا ریاضی بخونم ، فاطمه بهم گفت اگه بخوام بعد از لیسانس تغییر رشته بدم باید قبلش یه سره تو جو علوم انسانی باشم .می دونستم راست می گه ، ولی همین که از دبیرستان زدم بیرون ، از جو انسانی هم . دلم برای کلاس مبانی اباذری تنگ شده ، بیشتر از خودش برای این که انقدر برام مهم باشه که بعد از مدرسه خسته و کوفته همت کنم تا گیشا برم . دلم حسابی برای کلاسای دکتر فرید زاده تنگ شده و حسرت می خورم که چرا وقتی سردردام شدید می شد ، نمی رفتم ، فکر می کنم اگه الان اون کلاسا بود با فجیع ترین سردردها هم حاضر بودم برم ، چون بالاخره کم فهمیدن بهتر از هیچی نفهمیدنه ؛ ولی واقعیت اینه که اگه الان اون کلاسا بود کمتر از اون موقع می رفتم ، به همون دلیلی که کلی کلاسای خوب دیگه الان هست و حتی ازشون باخبر هم نمی شم ، چون دیگه تو اون جو نیستم.
دلم برای تاریخ فلسفه تنگ شده ، برای وقتایی که خودمو جای هر کدوم از فیلسوف ها می ذاشتم و سعی می کردم مثل اونا فک کنم تا بفهمم چی می گند ، و حتی برای وقتایی که کمتر می خوندم ولی هروقت نگاهم بهشون میافتاد ، کلی ازشون خجالت می کشیدم که چند وقتیه کم می رم سراغشون ، آره حتی دلم برای وقتی که از کتابام خجالت می کشیدم هم تنگ شده ، دیگه خیلی وقته که از کنارشون بی تفاوت رد می شم.
دلم برای رمان خوندن تنگ شده ، خجالت آوره که وقتی یه نفر از آخرین کتابایی که خوندم می پرسه باید توی سال پیش دانشگاهی دنبالش بگردم . و امتحانای مدرسه هر بدی ای که داشت حداقل بینشون دو سه تا کتاب خونده می شد ، اونوقت الان آخر ترم فقط دنبال اینم که درسامو پاس کنم ، دیگه چه اوضاعی شده که حتی دلم برای امتحانای مدرسه هم تنگ شده

هیچ کدوم از این دلتنگی ها هیچ فایده ای نداره ، هنوز دنبال فایده ام ؛ اگربخوام به این فایده طلبی ادامه بدم هم باز به این نتیجه می رسم که باید دنبال این چیزایی که انقدر دلم براشون تنگ شده رو بگیرم ، الان چیزای کمی اند که بیشتر از این کار برام فایده داشته باشند . باید یه کم وقتمو خالی کنم ، یه برنامه ریزی درست لازم دارم که بیشتر از یه هفته طول نمی کشه ، و یه سری کتاب خوب و کلاس خوب که نمی دونم چه جوری باید پیداشون کنم ، ولی اگه دنبالشون باشم حتما پیدا می شند
باید دوباره شروع کنم

آمنه

هو

سلام...

اينم از داداش کوچيکه ي ما:

تازه 6 سالش تموم شده...مهارت خاصي هم در آموزش به خواهر کوچيکم(1 سال و دو ماه) داره...ماشاءالله شاگرد از استادش اکتيو تر...

فاخري

چه جوری غیبت نکنیم ؟

چه جوری غیبت نکنیم ، وقتی هممون بهش عادت کردیم ؟
توی جمع های مختلف چند بار این سؤال مطرح شد و سرش بحثایی کردیم ، یه فرقی که این عادت با بقیه ی عادت های بد داره اینه که یه جمع بهش عادت می کنه ، نه یه آدم . آدمی که عادت داره ناخنشو می جّوئه اگه بخواد این عادتو ترک کنه کافیه با خودش قرار بذاره که دیگه این کارو نکنه و کسی اونو به جوییدن ناخنش دعوت نمی کنه، یه جورایی تشویق و تحریکی برای این عادت از طرف بقیه وجود نداره . ولی خب غیبت این طوری نیست ، یه عادت جمعیه و وقتی یه نفر به این نتیجه می رسه که عادت زشتیه و می خواد ترکش کنه به این راحتی ها نیست. مثل معتادی که از وقتی تصمیم می گیره ترک کنه یه سره دور و برش جنسای جفت و جور هست و به به و چه چه رفیق رفقاش از این جنسای جور ، ترک کردنش غیر ممکن نیست ولی طرف باید خیلی پایه باشه تا بتونه مقاومت کنه .
حالا راه حل چیه ؟ این چیزیه که مدت زیادیه گه گداری یادش می افتم و بعضی وقتا بهش فکر می کنم و به ندرت با یه سری از آدما دربارش حرف می زنم . پس صورت مسئله اینه : فرض کن توی یه سری جمع هایی هستی که توشون غیبت کردن چندان کار زشتی به حساب نمیاد و اصولاً زیاد بساطش پهن می شه ، این وسط به این نتیجه می رسی که کار درستی نیست و با خودت یا با خدای خودت قرار می ذاری که ترکش کنی ، حتی غیبت هم نشنوی . دو روز بعد توی همون جمعی و از قضا بساط غیبت پهن می شه ، تو باید چی کار کنی ؟
چند تا راه به ذهن من رسیده که البته تا حالا هیچ کدوم جواب نداده
اوّل : مثل همه ی اولین راه ها ، راحت ترین راهه ؛ این که اون لحظه اون جمع رو ترک کنی ، ولی این که اصلاً کار راحتی نیست ، همیشه نمی تونی یه جمعی رو هر وقت که دوست داشتی ترک کنی. این جوری کلی از آدما رو از دست خودت می رنجونی (لازم نیست یادم بندازید که وقتی مطمئنی کارت درسته نباید به این فک کنی که یه سریا از این کارت ناراحت می شند، چون فقط قضیه این نیست) ، ترک اون جمع تو رو از محاسنی که آدماش دارند و تو نداری و می تونی ازشون کسب کنی باز می داره (اوه اوه چه کتابی!!) تازه بعدش که مثلاً تونستی غیبته رو ترک کنی ، ممکنه اگه آدم بی جنبه ای باشی بری تو این تریپ که بابا عجب آدم باحالیم من ! و این که این آدما چه قدر مزخرفند و.... این جوریه که از دست غیبت خلاص نشده می افتی گیر غرور.حالا کدوم بدتره بماند. تازه تو اگه خیلی کاردرستی جلوی اشتباه دور و بریات هم بگیر! اگه این راه حل رو انتخاب کنی ممکنه اگه خیلی پایه باشی حتی مجبور شی توی اطرافیانت تجدید نظر کنی ،درستیش بماند ولی خیلی آسون نیست ،ممکنه این تجدید نظر حسابی داغونت کنه ؛ پس این اولین راهو نقداً بذاریم به عنوان آخرین راه حل ، اگه هیچ راهی پیدا نکردیم . پس آخرین کاریه که بهش فک می کنیم.

دوم : این که با هم غیبتی هات بحث کنی و یه جوری اونا رو هم پایه ی ترک کنی ، اگه پایه شدند ، یه راه خوب که فک کنم جواب بده شرطی کردنه ؛ این که قرار بذارید هر وقت پای غیبت وسط اومد و یه دفعه یکی فهمید که بحث شیرین غیبت شروع شده به بقیه خبر بده تا جمع یه سرگرمی دیگه برای خودش دست و پا کنه ، مثلاً یه بازی دسته جمعی که همه رو مشغول کنه ، من پانتومیم رو پیشنهاد می کنم (این شرطی کردن با پانتومیم چند وقتیه قرار شده تو خونه مون برای ترک بحث سیاسی اجرا بشه) . شنیدید که می گند جایی که بچه ای هست گناه نیست ، چون بچه هه حواس همه رو به خودش جمع می کنه و همه سرگرم می شند . تو کلی از جمع ها غیبت یه جور سرگرمیه ، خودم به تجربه دیدم وقتی توی یه جمعی که همه توش پایه ی غیبتند ، یه بچه هم وارد بشه ، آدما معمولا بی خیال غیبته می شند ، چون یه سرگرمی باحال تر پیدا کردند. پس سرگرمی رو باید با سرگرمی جایگزین کرد ، نه با سکوت . بهتر هم هست یه سرگرمی جذاب با یه سرگرمی جذاب جایگزین بشه .( بچه تر که بودیم ، وقتی سر ظهر شلوغ می کردیم ، بهمون می گفتند یه بازی نشستنی بکنید ، تا می گفتیم چی ؟ می گفتند مثلاً اتل متل !!! ولی خدا وکیلی کی تا آخرش می تونستیم اتل متل بازی کنیم؟ تا بزرگترا خوابشون می برد دوباره همون آتیشای قبلیمون رو می سوزندیم )؛ جریان غیبت هم مثل همینه ، مثلاً نباید خودمون رو این جوری شرطی کنیم که هر وقت فهمیدیم داریم غیبت می کنیم به جاش از خوبی های بقیه ی آدما بگیم ، خدایی چندان هیجان انگیز نیست دیگه ، جواب نمی ده

سوم : یه حالت هم اینه که بقیه پایه ی ترک نباشند ، ما هم نخوایم بزنیم بیرون از جمع ، حالا چی کار کنیم ؛ اولاً توی یه چنین جمعی باید حواسمون باشه بحثی رو پیش نکشیم که غیبت ساز باشه ! یعنی حواسمون به حرفامون باشه تا ناخواسته بحث غیبت رو وسط نکشیم . اومدیم و وسط کشیده شد ، حالا چی؟ بعضی از دوستان پیشنهادشون اینه که وقتی دارند غیبت کسی رو می کنند ، ما از اون طرف دفاع کنیم ، چون خودش که نیست که از خودش دفاع کنه ، تازه این جوری می تونیم یه کم از اثر منفی اون غیبت رو بقیه رو کم کنیم. توی این راه حل باید حواسمون به یه چیز باشه ، گاهی این دفاع کردن حساسیت ایجاد می کنه و نتیجه ی عکس می ده ، پس باید توی دفاع کردنمون حواسمون به این باشه و سیاستمدارانه دفاع کنیم ، بعضی وقتا که نمی تونیم با سیاست دفاع کنیم ، حتی ممکنه سکوتمون نتیجه ی بهتری داشته باشه ، یه سکوت معنی دار می تونه یه موقع هایی ناراحتی ما رو از مطرح شدن چنین بحثی نشون بده و اگه برای اون جمع یه ذره مهم باشیم احتمالا خیلی ناراحتمون نمی کنند

چهارم : بعضی وقتا ناچار از شنیدن غیبتی .مثلاً وقتی که یه دوست حسابی از دست یه نفر داغونه و اصلاً حال و هوای خوبی نداره و از قضا بخواد باهات حرف بزنه تا آروم شه، این جور وقتا چی کار باید کرد ؟خیلی راحت به یه آدم داغون بگیم نمی خواهیم غیبت بشنویم و امر به معروفش کنیم که غیبت نکنه و احساس کنیم چه قدر کار درستیم ؟ نمی گم راه غلطیه ، ولی من اصلاً دوستش ندارم . فکر می کنم این جوری اون دوست رو داغون تر کردیم ، این مسئله عصبانیتش رو بیشتر می کنه ، برخورد تند احتمالی ای که با ما می کنه رو می تونیم بگیم به درک ، ولی به نظرم عصبانیتش از اون آدمه هم کلی بیشتر می شه و ممکنه عکس العمل های شدیدی نسبت بهش نشون بده ، این یکی رو نمی تونیم بگیم به درک! پس به نظرم توی چنین شرایطی ناچاریم بشنویم . ولی توی این شرایط بهتره کاملاً منطقی سعی کنیم فقط جاهایی که به نظرمون اون دوست داره درباره ی طرف مقابلش اشتباه برداشت می کنه و اشتباهی حق رو به خودش می ده بهش بگیم ، این جوری احتمالاً اون هم آروم تر می شه . تایید کردن همه ی حرفاش اصلا آرومش نمی کنه ، چون فکر می کنه که حق داشته که انقدر عصبانی بشه و هنوز هم حق داره .

کلاً بعضی وقتا پیش میاد که وقتی مراقب خودمون هستیم که به غیبت نزدیک نشیم ، جایی غیبتی می شنویم ، چند تا راه برای جبرانش به نظرم می رسه ، اولیش که دفاع کردن سیاستمدارانه بود ، دومیش اینه که اگه دیدیم بلد نیستیم درست دفاع کنیم ، سکوت کنیم ، ولی نه سکوت خالی ، سعی کنیم حداقل مقابل خودمون دیگه از غایب دفاع کنیم و جای این رو هم باز بذاریم که جریان رو از دهن اون نشنیدیم پس قضاوت درستی از ماجرا نداریم و ممکنه جریان این طور نباشه که ما می شنویم ؛ در کل سعی کنیم غیبت روی تصور ، احساس و قضاوتی که درباره ی غایب داریم تاثیری نذاره . بعدش هم اگر که می تونیم تقریباً مطمئن باشیم که دیگه غیبت اون طرف رو نمی کنیم و نمی شنویم و اگه می تونیم بهش بگیم ، ازش بخوایم که ببخشتمون ، احتمالاً نمی تونیم ؛ فکر می کنم تو این شرایط خوبه که با خودمون این قرار رو بذاریم که خیلی زیاد براش دعا کنیم ، این جوری هم یه ذره از حقی که ازش زائل شده رو جبران می کنیم (فقط یه ذره ها) و هم برای خودمون خوبه ، یه ذره از تصوری که ازش داشتیم و زائل شده جبران می شه.

یه چیز مهم دیگه اینه که هیچ وقت به بهانه ی معلوم نبودن مرز غیبت ، غیبت نکنیم ، کلاه شرعی هم سر خودمون نذاریم

زیاد پر حرفی کردم ، ولی نتونستم راه حل خوبی براش پیدا کنم . شدیداً دنبال یه راه خوب می گردم ، برای ترک تضمینی غیبت در .... روز.
اگه راه حلی سراغ دارید ، عاجزانه تقاضا می کنم که بگید ، البته احتمالاً این پست انقدر طولانی شده که کسی حال نداشته باشه تا آخر بخونتش ، کوتاه تر از این نتونستم
.....به هر حال اگه نظری دارید ، منتظرم

آمنه

.....معنای زندگی ، حس زیبای دوست داشتن و

بعد از چند وقت دوباره دارم احساس می کنم زندگی علاوه بر زیبایی معنی هم داره ، این همه قشنگی به هیجانم میاره ، دوست دارم داد بزنم ، بدوئم ، بالا و پایین بپرم ، قهقههه بزنم ، وای ! چه قدر همه جا قشنگه ! دیگه دارم دیوونه می شم از این همه قشنگی.
و معنی زندگی ، این چیزیه که دوباره دارم احساسش می کنم ولی هنوز نمی دونم چیه ، مات و مبهوت موندم و نمی دونم چیه این احساس قشنگی که دارم ، حس می کنم بیشتر از قبل زندگیم با معنی شده ، دوست دارم بیشترش کنم معنی زندگیمو ، همین معنایی که نمی دونم چیه

محبوب من دست هایم را بگیر ، کمکم کن ، کمکم کن تا به یاد بیاورم تو را ، و به یاد داشته باشم تو را ؛ وچشم های نگرانت را ، که همیشه خیره به من نگاه می کنند ، تا شاید لحظه ای به یاد بیاورمت ، نگاهت کنم ، و در این تلاقی نگاه ، تمام زیبایی های دنیا را احساس کنم ، و چه لبخند زیبایی است در این میان ، در میان نگاه های دو آشنا ، تلاقی نگاه بنده ای به حقارت من و خدایی به بزرگی تو . زیبایی نگاه تو همه ی زشتی های نگاهم را جبران می کند و باز هم این همه زیبایی در این تلاقی می ماند .
ای دوست داشتنی ترین ، ای دوست ترین ، کمکم کن تا به یاد بیاورم تو را در آن هنگام که در حضور تو بندگی غیر می کنم. کمکم کن تا به یاد بیاورمت پیش از آن که غیرتت تمام هستیم را بر باد دهد.
کمکم کن تا همیشه به یادت باشم ، که هر وقت فراموشت کردم ، زندگیم از معنا خالی شد و از زیبایی هم .

کمک کن تا ..... آخه خدای ناز من ، من که نباید برات دلیل بیارم که بهم کمک کنی ، خب اگه تو بهم کمک نکنی از کی بخوام ؟ مگه من به جز تو کی رو دارم ؟ تو که همیشه داری بهم نگاه می کنی ، دلت برام نمی سوزه ؟ نمی بینی چه قدر بیچاره ام اگه روتو ازم برگردونی ؟ یه دلیل بیار که کمکم نکنی ، اگه هر کدوم از بدیامو دلیل بیاری ، می دونم که همیشه خوبیای تو از بدیای من بیشتره ، تازه اگه کمکم نکنی ، کی می تونه کمکم کنه ؟ اگه من ندونم تو که خوب می دونی که به جز تو هیچ خدایی ندارم . پس دستامو بگیر و کمکم کن

آمنه

....ربّ اشرح لی صدری

دیروز توی مسجد بودیم مثلا داشتیم درس می خوندیم ، که سرو کله ی محمدرضا پیدا شد محمدرضا کوچولو که به گفته ی خودش سه و سال و شار ماهش بود ! بعد از این که یه کم باهامون دوست شد ، دوئید رفت از پشت یکی از ستونای مسجد برامون دو تا بستنی عروسکی خرید و پولشم انداخت تو قسمت برادران ! پنجمین بستنی ای بود که اون روز می خوردم ، ولی بیشتر از همشون بهم چسبید ، بستنی خیالی خوشمزه ای بود ، مثل همه ی چیز خیالی های دنیای بچه های کوشولو ، یه مزه ی شیرین خیلی قدیمی . یه کم دیگه برامون خوراکیای خوشمزه خرید ، چند تا هم برامون آهنگ خوند که کلی خندیدیم ، بعد هم شال و کلاه کرد، باهامون خداحافظی کرد و با مامانش رفت........بهش حسودیم می شد ، مثل بقیه ی بچه ها ، به دنیای قشنگی که دارند ، و دلای قشنگشون ، وبه همه ی چیزای قشنگی که دارند و شاید ما هم یه زمانی داشتیم ولی الآن دیگه.......صدای اذان که اومد تازه فهمیدم چه قدر دیرم شده ، سریع زدم بیرون . دو هفته وقت داشتم به این قضیه فکر کنم ، ولی همش ازش در رفته بودم ، نمی دونستم قراره توی اون جلسه ی لعنتی چی بگم ، ترافیک بود و وقت داشتم یه ساعت بهش فکر کنم ، مثلا داشتم فکر می کردم ، هزار تا جمله به ذهنم رسید ، ولی هیچ کدوم مشکلی رو حل نمی کرد ، فقط شاید یه کم آرومم می کرد ، و در عوض طرف مقابلو کلی ناآروم ! و البته گند می زد به کل ماجرا....... تا چند وقت پیش فکر می کردم تونستم این قابلیتو مهار کنم، می تونم وقتی از دست کسی دلخور یا عصبانی می شم خودمو کنترل کنم و زبونمو نگه دارم ، داغ نکنم . یه چیزی به طرف نگم که آتیش بگیره ، و خودم خیلی آروم از کنارش رد بشم؛ چند وقت پیش فهمیده بودم که کامل مهار نشده و بعضی وقتا باید حواسم بهش باشه ، ولی تازه فهمیدم هنوز مثل قبل و به همون شدت این قابلیت رو دارم پس باید همیشه حواسم بهش باشه که به فعلیت نرسه ......... نمی تونستم ، کاملا از توانم خارج بود، نمی تونستم تصورشم بکنم که بتونم آروم باشم و داغ نکنم و منطقی حرف بزنم ، رسیده بودم صادقیه ، مطمئن بودم نمی تونم ، به سرم زد یه زنگ بزنم بگم نمی رم و پیاده شم از همون جا برم خونه ، فکر مضحکی بود ، راننده گفت تا پونکم می رم اگه مسیرتون می خوره ، گفتم پونک پیاده می شم . تا پونک وقت داشتم که یه فکری بکنم ،ولی نمی تونستم خودمو آروم کنم . یاد اون دعاهای حضرت موسی افتادم که موقع ماموریتش از خدا خواست ، خیلی دوستشون دارم . شرح صدر لازم داشتم تا بتونم به خودم مسلط باشم و ماموریته اونقدر برای آدمی مثل من بزرگ بود که لازم باشه خدا برام آسونش کنه (و البته هنوزم لازمه) ، و باید گره از زبونم باز می شد تا بتونم بدون درست کردن سوءتفاهم حرفامو بزنم . فقط یه یادآوری لازم بود ، این که روبروییم فرعون نیست و منم موسی نیستم ، طلبی هم ازش ندارم و ....... یه کم که آروم شدم به این چند سال و همه ی سختی ها و آسونی هاش فک کردم ، و این که اگه اون اتفاق نیفتاده بود، هنوز همه چیز مثل چهارده پونزده سال پیش قشنگ بود یا نه ؟ و این که چرا باید همه ی اون احساسای قشنگ بچگی هامون خراب بشه ؟ ....... تازه فهمیدم چقدر دلم برای اون روزا تنگ شده ، برای کوچه پس کوچه های پونک ، برای همه ی بازیا و شعرای بچگونه ، برای اون دعواها ، قهر و آشتیا ، برای اون خنده ها ........ بالاخره با یه ربع تاخیر رسیدم ، بدون معطلی بحث شروع شد ، خدا رو شکر روند خوبی داشت ، البته به جز یه سری غیبت آدمای مختلف که شنیده شد و البته گفتنشون اصلا لازم نبود . آخرای جلسه ، حرف این پیش اومد که چرا این اتفاقا افتادند ، قضیه ازدید طرف مقابل این بود که مشکل از این شروع شده که اون آدما تو عصبانیت ، سریع عکس العمل نشون میدند و توی عصبانیت چیزایی می گند که آدم به دشمنشم نمی گه ، چند تا شاهد مثال خنده دارم برای این حرفش اورد ، راست می گفت . فقط چند تا جمله توی عصبانیت یه آدم ، این چیزی بود که اون احساسای قشنگ بچه گونه رو خراب کرده بود و کلی چیزای مهم دیگه رو . وقتی اون مثالای خنده دارو می زد ، فهمیدم داشتن چنین خصوصیتی یه کم حالت ارثی داره؛ و وقتی دیدم واقعا همون چند تا جمله این همه چیزو خراب کرده ؛ بیشتر از قبل به این نتیجه رسیدم که واقعا لازم دارم که مراقب خودم باشم و خدا تنها کسیه که می تونه بهم کمک کنه ، توی همون جلسه اگه کمکم نکرده بود ، حرفایی زده شد که می تونست حسابی به همم بریزه

همین الان یاد مهتا افتادم ، راهنمایی که بودم یه بار بهم گفت یه مدت همش این آیه رو تکرار می کرده، ربّ اشرح لی صدری ، بعد از چند وقت که هی تکرار می کرده، صدای مامانشو شنیده بود که این آیه رو خونده الم نشرح لک صدرک؟ و وقتی با کلی هیجان از مامانش پرسیده الان چی گفتی ، بهش گفته که هیچ حرفی نزده
دوست دارم انقدر تکرار کنم که بالاخره جوابمو بده
.....ربّ اشرح لی صدری‌ ، ربّ اشرح لی صدری ،‌ ربّ اشرح لی صدری

آمنه